The Blue Nile is een Schotse band in het alternatieve pop- en new wave-genre. De band is afkomstig uit Glasgow en heeft elkaar op de universiteit leren kennen.
Tinseltown in the Rain: een prachtig melancholisch nummer van het album “A Walk across the Rooftops”. Enerzijds is het een homage aan Glasgow, maar eigenlijk aan welke stad van je dromen dan ook. Tinseltown is ook een metafoor voor Hollywood. Volgens Paul Buchanan is Tinseltown tot slot een metafoor voor alles wat je verloren hebt.
Het album is uitgebracht op Linn Records. De demo voor dit album was met een zeer mager budget opgenomen want er was geen platencontract en geen budget. The Blue Nile worstelde om hun muziek te financieren en zichzelf te bedruipen van de muziek. Maar hun sound engineer en vierde bandlid, Calum Malcolm, heeft een nummer laten horen aan het Schotse muziek-apparatuur en instrumenten bedrijf: Linn Hi-Fi van Roger Linn. Je kent ze vast wel van de Linn LM-1 en layer de Linndrum drumcomputer die door Peter Gabriel, Trevor Horn, Tears for Fears en alle groten gebruikt is.
Linn was zo onder de indruk van de groep’s ruimtelijke geluid, en puur analoge opnamen dat het voor Linn eigenlijk een perfecte plaat zou zijn om de kwaliteit van hun audio apparatuur mee te showcasen. Linn gaf de band ongeveer £15,000 om hun debut album mee op te nemen. Zonder zich teveel te bemoeien met HOE ze die plaat zouden opnemen. Goed, het resultaat is indrukwekkend.
The Blue Nile met zanger, Paul Buchanan, hebben 4 albums uitgebracht en zijn ongeveer in 2005 uit elkaar gegaan. Ik vind hun muziek buiten dit nummer wat literair en zelfs pretentieus om eerlijk te zijn. Ik hou er niet zo van als de teksten als een soort Poëzie zijn opgezet. Maar goed. Dit nummer geeft rillingen op mijn rug telkens als ik het hoor. En vandaag hebben we de laatste droge dag van de afgelopen droge 2,5 Corona maanden. Morgen gaat het weer regenen, dus het leek me een passend nummer.
Mooi clipje op YouTube met Paul Buchanan uit 2013 waarin hij zelf de stad bezoekt die hij inmiddels verloren is: https://www.youtube.com/watch?v=BFoMUAmDGCI
Het volgende nummer over Glasgow en de rivier Clyde. Uit 1983. Tot aan de Jaren 70 was de economie in Glasgow booming, dankzij zware industrie en scheepswerven. Maar in de tijd van Margaret Thatcher werd alles anders. Fabrieken sloten, mijnwerkers staakten, verroeste kranen langs de rivier, hoge werkeloosheid. Glasgow was er slecht aan toe in de vroege jaren ’80.
Jim Kerr woonde in 1983 in een huurflatje in Glasgow. Op een zomeravond liep hij door het uitgestorven industriegebied, aan de rivier de Clyde. “There was something about it that made me think about cyclical things – things don’t just come to an end. Symbolically one of the things about industry coming here was that the river was polluted beyond belief. It was a dead river. But when the industry went, after a few years, the salmon were coming back to the river. A week later and Derek Forbes, our bass player, came up with this throbbing pulse, and it just sounded amazing, it felt amazing, it felt built for big venues, it actually felt like a steamship or something, it really had this size to it. And I thought of my walk here, and my thoughts of the river, and all this stuff – I immediately started writing words. And within half an hour, we had this song, Waterfront”.
Het is een nummer over vertrouwen, over jezelf opnieuw uitvinden. Het gevoel dat wat er ook gebeurd is, hoe depressief of verloren je jezelf ook voelt, dat er altijd weer een kans komt om jezelf terug te vinden, jezelf opnieuw uit te vinden. Geen situatie, hoe slecht ook, is permanent. Panta Rei. Alles gaat door, alles stroomt, zoals de Clyde. Dit nummer is een boodschap van hoop, een boodschap van kracht. Hier is Waterfront.
Een fantastisch nummer dat me heel na aan het hart ligt. Zo sterk! Een van de eerste twelve inches die ik ooit kocht en echt grijsdraaide op mijn tienerkamer. Een track die, dankzij de perfecte productie van Steve Lilywhite, nog altijd geweldig klinkt. Weten jullie eigenlijk hoe Simple Minds aan hun naam komt? Die is gebaseerd op een regel uit David Bowie’s ‘The Jean Genie.’ “He’s so simple minded he can’t drive his module”. Frontman Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill zijn de oprichters van Simple Minds en de belangrijkste songwriters. Ze kennen elkaar sinds 1967, toen ze acht jaar waren. In 1977 richtten ze de Simple Minds op. Waterfront werd zes jaar later geschreven, in 1983, en is nog altijd een van de openingsnummers van Simple Minds live.
Jim Kerr: “Feeling we needed to begin each and every show with an bang, Waterfront was designed and calculated to do just that. The penny dropped unconsciously, subconsciously. You start to think: wouldn’t it be good to have one song that really worked well in festivals and huge venues? Lo and behold, the first song you write is Waterfront. You could say it was built for those places.” Waterfront, met een van de krachtigste baslijnen ooit, ook al bestaat het maar uit één noot, is een force of nature, een nummer dat elke keer weer diepe indruk maakt. Kippenvel.
Ik ben al sinds begin jaren 90 een groot liefhebber maar toen liep het eigenlijk al beetje op z’n einde. Geen enkele band slaagde erin om tegen die tijd echt commercieel succes te boeken, mede doordat in de pers alle aandacht naar britpop en grunge ging
Het hoogtepunt lag halverwege jaren 80 toen bands als My Bloody Valentine, Loop en Spacemen3 opkwamen, later gevolgd door bands als Lush en Galaxy 500 waarvan we in een eerdere podcast al de Joy Division cover Ceromony lieten horen. Maar zeker ook 2 van de bands die ik vanavond ga laten horen. Te beginnen met het uit Reading in de UK afkomstige Slowdive.
Hun plaat Just for a Day werd gereleased in September 1991 na een paar bijzonder EP’s en de verwachtingen waren hooggespannen. Hoewel Just for a day redelijk werd ontvangen noemde Paul Lester van Melody Maker het een “major fucking letdown”
Er kwamen nog meer albums maar in 1995 werden ze eruit gegooid bij hun platenmaatschappij Creation, het eerste tijdperk van de shoegaze was beetje voorbij. Maar voor mij is Just for a day en met name het nummer Waves absoluut een hoogtepunt in het genre, etherische gitaarspiralen, omfloerste zang van Rachel Goswell, Kippenvel met een hoofdletter K! Dus ga staan, hang je hoofd naar beneden, kijk naar je schoenen en geniet van Waves.
Lyrics: Neil Halstead (1970)
Watch the waves so far away
They’re washing ‘cross the paths that I have made
Leaving all my sins, I turn away
Like soaring birds I watch my sorrows play
Don’t you know, I’ve left and gone away
You’re knocking on the door I closed today
And everything looks brighter
Waves at play just sooth my pain away
Felt so good to see the sun
I choose my time before I choose the one
Floating cross the waves the silence runs
My thoughts can cure but now my sorrow’s done
Don’t you know, I’ve left and gone away
You’re knocking on the door I closed today
And everything looks brighter
The waves at play, they sooth my pain away
Gevecht tegen verslaving, tegen de dood? Ref.
1991 Nick (bass): “two-fifths of this band don’t take any drugs at all.“
The Waves by Virginia Woolf
https://gutenberg.ca/ebooks/woolfv-thewaves/woolfv-thewaves-00-h.html
In 1986 verscheen het eerste volwaardige album, getiteld Dawnrazor. Het nummer dat ik wil draaien komt echter uit 1990 van het album Elyzium.
In 1990 kwam er eigenlijk een nieuw muzikaal tijdperk en was Goth Rock wel over. De bekende bands met hun “former glory” werden een soort schaduw van zichzelf door de opkomst van nieuwe genres, en hun gefaalde pogingen daarin mee te gaan (techno invloeden). Toch is het FOTN gelukt om hun scherpte, koelte en frisheid te behouden met Elyzium. Het is geen traditionele goth rock, maar atmosherische goth. Er staan 2 tracks op met het bekende goth rock tempo, de rest is een stuk langzamer.
Elke track vloeit naadloos over in de volgende, het is eigenlijk 1 flow. Hun signature sound laten ze wat achter zich (alsmede een deel van hun fanbase dnek ik). De productie is trouwens ook supercrisp en helder.
Link naar de film: Carl McCoy speelde de “nomad” in de obscure film Hardware (Mark 13) uit 1990.
The Big Picture – Hardware (Mark 13)
De regisseur heeft eerder twee music video’s geregisseerd van Fields of the Nephilim. Volgens Richard Stanley is de Nomad exact gelijk aan “The Preacher man”. Dat was een nummer en clip die hij heeft gedaan. Dat karakter had namelijk ook een prostetische hand, gele ooglenzen en had een oude zwarte trenchcoat aan met cowboyhoed.
De soundtrack bevat ook Public Image Ltd die we eerder al draaiden. Iggy Pop is de DJ van het lokale radiostation, en Motorheads’s Ace of Spades is te horen. Lemmy heeft ook nog een cameo als taxi chauffeur in de film. Op de set was hij starnakel bezopen van de whiskey, en liep rond met een doorgeladen pistool.
Carl McCoy is een zwerver die allerlei waardevolle restanten zocht en inleverde in de pawn shop. Ook de levensgevaarlijke schedel van een robot. Die uiteindelijk in handen komt van een dame die er een kunstwerk van wil maken. Maar de robot komt tot leven en dat leidt tot de nodige terreur. Het is een echte Cyberpunk film met een beperkt budget. Dylan McDermott speelde de hoofdrol. Hij was tijdens de opnamen depressief, omdat zijn vriendin, Julia Roberts hem net had verlaten.
Nieuwsgierig geworden? De hele film staat op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=Na4aVucWbHw
“If everybody’d disappear except for me and you, the world would be our oyster, tell me what you’d want to do. The first time that I held you close I prayed this would come true”. Donker randje, maar dit is toch een prachtig liefdesliedje?
Tja, en dan Ride. Door muziekblad OOR omschreven als aanstormende gitaarnoise uit Oxford. In 1990 speelden ze nog als support van de House Of Love in Paradiso en in 1992 in de Melkweg als hoofdact en beide concerten heb ik gemist! Simpelweg omdat ik de band pas net daarna leerde kennen. Uiteindelijk heb ik ze pas 5 jaar geleden voor het eerst gezien, niet in Amsterdam of überhaupt in Nederland maar in Singapore waar ik toen woonde! Ik zal wat foto’s van dat concert op de site plaatsen: theinfected.nl. En grappig genoeg, ook Slowdive, die sinds 2014 weer bij elkaar zijn zag ik voor het eerst live in Singapore. Maar goed, Ride speelde op het Neon Lights Festival, waar ook andere helden van mij, Mercury Rev stonden. Bloedheet natuurlijk, maar magische momenten toen ze Leave them all behind inzetten, het nummer dat we zo gaan luisteren. Daar had ik 25 jaar op gewacht.
Het verhaal van Ride volgt een verrassend gelijk patroon met Slowdive, ook zij zaten op het Creation lable maar Ride hield het een jaartje langer vol, ze stopen er mee in 1996 om ook in 2014 weer bij elkaar te komen. In de tussentijd hebben ze niet stilgezeten, de bassist Andy Bell zagen we terug bij als bassist, weten jullie toevallig in welke band? Oasis geen slecht carrieremove. Even terug naar 1992,
Going Blank Again uit dat jaar, de plaat waar Leave them all behind op staat is de eerste cd die ik ooit kocht -samen met album Sound van The Might Lemon Drops, maar dat is utterly forgettable. Dat in tegenstelling tot Ride. Ik weet nog dat ik die CD opzette in mijn ook net nieuw aangeschafde Yamaha set waar ik lang voor had gespaard. En toen begon dat nummer en het was alsof in een geheel nieuw universum terecht kwam, wat een intro mannen. En dan begint die omfloerste zang
Wheels turning around
Into alien grounds
Pass through different times
Leave them all Behind
En toen wist ik dat liefde op het eerste gezicht echt bestond. Ik durf wel te zeggen dat ik Leave them all behind zeker in de top 10 van beste nummer aller tijden heb staan. Dus,
Pass through different times
Leave them all Behind
The Infected 
Echt wel leuk al die achtergronden die we tot nu toe al gevonden en besproken hebben. Dat brengt de muziek nog meer tot leven 👊🏻
LikeLike