Je moet voor de grap eens op zoek naar de officiele website van de mannen, dan kom je via https://web.archive.org op zo’n fijne oude flash site, je weet wel, waar zo’n % tellertje loopt.
Maar eerlijk is eerlijk, dat nummer San Diego, dat krijg ik maar moeilijk uit mijn hoofd.
Stefan Poiss is van origine een video game muziek designer uit Oostenrijk. Mind in a Box was een Techno/Futurepop/Electropop kwartet waarmee hij een vierdelige serie sci-fi concept albums maakte, actief van 2004 tot 2017. Onder de naam Thyx maakte diezelfde Poiss samen met Josh Kreger muziek die je eerder zou kunnen omschrijven als een soort industriële metal. Josh Kreger schreef ook de tekst van Television nation.
Dit nummer is dus een samenwerking van twee bands van Poiss – of misschien gewoon een slimme manier om de naam van beide bands te gebruiken om meer aandacht te krijgen voor zijn nieuwste release?
Duo van Amerikaans-Franse afkomst. Het is sinds 2013 stil rondom deze band, ik heb ze gelukkig nog zien en horen optreden tijdens Grauzone festival in Amsterdam in 2013, weggestopt in een klein zaaltje in de Melkweg (Echo & The Bunnymen speelde er ook, net als The Chameleons)
Ze zijn in 2002 begonnen met muziek maken en in 2010 kwam hun eerste album uit: The Brutal Wave. Die albumtitel refereert naar een periode uit de geschiedenis. In Frankrijk na de Tweede Wereldoorlog ging men de vrouwen opzoeken die met Duitse soldaten hadden geslapen. Vaak werd hun hoofd kaal geschoren maar er zijn nog veel ergere dingen met hun gebeurd.
De mensen die dat deden waren woedend omwille van de immorele dingen die anderen gepleegd hebben terwijl ze zelf het immorele pad op gaan… In de muziek van Frank (Just Frank) speelt de dualiteit tussen het goede en het slechte in de mens een belangrijke rol.
Zonder al te veel verwachtingen lanceerden ze in 2008 hun eerste album Deathconsciousness online op hun eigen label Enemies List Home Recordings. Ze maakten er meteen maar een dubbelaar van vol met post-rock, shoegaze, en melancholieke post-punk. Er was verder geen noemenswaardige marketing maar dankzij online communities als Sputnikmusic en 4chan’s /mu/ begon het een eigen leven te leiden.
Het nummer Bloodhail komt van dat album Deathconsciousnes uit 2008. De charme van het nummer wordt voor mij wel samengevat in een commentaar op Youtube “That bass is thicker than oatmeal made out of cement”
In 2017 tekenden ze bij een major label (Nuclear Blast) en zijn ze in een stroomversnelling gekomen. Ze mochten voor het eerst met een flink budget de studio in, maar achteraf waren ze daar niet super tevreden over en dat leidde ook tot een nieuwe line-up, waarmee ze inmiddels twee jaar spelen. Hun nieuwe album, Machine is het voorlopige hoogtepunt van de band. We interviewden oprichter, zanger, en main songwriter Alex, klik deze link om het hele interview te lezen.
”We need to be creative and find new ways to reach out. We recorded two quarantine sessions back in April. The ‘Christine’ cover for the live stream GOTHICAT FESTIVAL and ‘All Tomorrow’s Parties’ just to cheer up a bit. In May we did a live stream show on Youtube, Facebook and Twitch.” We want to keep working hard. Music, arts, films and books are more important than ever. The society needs to give it the attention it needs. Culture is important for your good health. Remember, there is life after Corona!”
Dit is de opener van hun net uitgekomen album Machine: We lose the night
Oostenrijkse groep die hun muziekstijl zelf omschrijft als “Fin de siècle military pop”.
Ze schuwen ook niet om in muziek en voorkomen wat Nazi symboliek te gebruiken. Maar allemaal om een punt te maken in hun kunst. Om de invloed van totalitaire en autoritaire structuren aan te kaarten. Mij zal het eigenlijk een worst zijn, en het gaat mij om de muziek. Het is innovatief, en lekker. Zoals dit nummer: Dieses Knistern
Paradox Obscur is a path within the shadows of a crestfallen battlefield coughed to unveil the infinite light, without real purposes but just to bring pure gritty raw morbidity into a dying incorporated carcass… The sound is the vehicle to unfold the vigorous spells of eerie synth-scapes.
Het nummer A different hum komt van hun album Artifact uit 2017 en je moet de officiele clip op Youtube maar eens kijken, prachtige gedaan en die zangeres blijft ook wel even hangen in je hoofd.
Met het vertrek van Clarke was Depeche mode aangewezen op Martin Gore als songwriter en werd de band volwassener en het imago donkerder. Er werd geflirt met de zelfkant, gekoketteerd met SM en openlijk gezongen over donkerder thema’s zoals depressie. Het kostte twee albums tijd, maar op het derde Album Black Celebration heeft Depeche Mode dankzij de songwriting van Gore en de synthesizers van Alan Wilder hun eigen geluid gevonden. Dat was ook het geluid dat van hen de eerste alternatieve stadium act zou maken.
Gore was in Berlijn gaan wonen en experimenteerde er daar op los met drugs en SM. Zanger Dave Gahan, destijds net getrouwd en super braaf vond dat maar niks overigens (!). Anton Corbijn had Depeche Mode eerder “een stel mietjes” genoemd, maar door de donkere kwetsbaarheid en openheid van dit album raakte hij toch geïnteresseerd. Vanaf dit album begon hij de visuele identiteit en de clips voor de band voor zijn rekening te nemen.
Het opnameproces van Black Celebration was heel pijnlijk, Er waren enorme spanningen in de band die als experiment 40 dagen werd opgesloten in een afgelegen studio met lange werkdagen en zonder één dag vrij. Toen ze, bijna uit elkaar, eindelijk klaar waren en de nummers aan Daniel Miller, de baas van Mute lieten horen was zijn reactie: “The Songs Aren’t Good Enough, There Aren’t Any Singles and It’ll Never Get Played on the Radio”— wat later de titel van de documentaire zou worden over de band in deze periode. Dit is het échte doorbraak album van Depeche Mode. Black celebration
Na Twist of Shadows (echte goth) viel het album “Phoenix” (waar dit nummer af komt) niet in goede aarde bij de fans. Ze vonden het te commercieel, en dat hoor je ook wel in alle eerlijkheid. Het album is verguisd en heeft weinig aandacht gekregen, maar ik vind het zeker niet zo slecht als men beweert. Ook al vond ik hun eerdere albums veel beter.
Het nummer Smile Like Heaven is gewoon prachtig. De Nederlandse Ronny Moorings laat de zang over aan Anke Wolbert.
Phoenix was de zwanenzang van een band die nog steeds vol talent zat, maar Xymox had een dilemma: mainstream of underground.
