Cocteau Twins In the Gold Dust Rush Wat kan ik hier nog over zeggen, fantastische muziek. Toen ik bij The Cure was in 2017 in Ziggodome, waar overigens ook Burn gespeeld werd, werd keihard Cocteau Twins gedraaid voor het concert begon.. Een mooie opbouw naar The Cure was dat. Ze waren de grootste band op het 4AD label, en ook het lastigste om mee te werken. Vooral de gitarist Robin Guthrie was niet snel blij te maken. Aldus Vaughan Oliver, die al het 4AD artwork maakte. Met hun album Heaven in Las Vegas kregen ze mainstream veel aandacht en dat album is ook hun meest geprezen. Toch vind ik hun eerdere werk lekkerder. Duisterder, meer ballen, en minder hangend op alleen maar Elisabeth Frazer’s zang. Deze plaat komt van hun tweede en beste album: Head over Heels.
The Big Picture: The Crow met o.a. The Cure – Burn. Dat nummer heeft nooit op een album of release van The Cure zelf gestaan bij mijn weten. Verder staan ook op de soundtrack: The Stone Temple Pilots, NIN, Jesus & Mary Chain.
The Crow is een verfilming van een comic book. Brandon Lee (de zoon van Bruce Lee) speelt The Crow. Een man die vermoord is, komt terug tot leven om wraak te nemen op zijn eigen moord, en die van zijn verloofde. Het is vooral “Style over substance” maar dat geeft niet: Echt een feest voor liefhebbers van de jaren ’90 in stijl, en “goth sfeer”. Brandon Lee doet sterk denken aan het personage Edward Scissorhands qua uiterlijk. Triest feit: Brandon Lee heeft de dood gevonden tijdens het maken van de film. Een prop pistool bleek een echt pistool te zijn, met scherpe munitie in plaats van een losse flodder. De film scoort een 7.6 op IMDB, kortom: kijken!
For Against Amen Yves Een band uit Nebraska, die haar inspiratie haalde van de Britse wave bands. Zoals op het Factory Records label, en 4 AD. Dit nummer komt uit 1985. Ze hebben meerdere albums uitgebracht en kregen behoorlijk momentum. De albums “Echelons”, en “December” uit de jaren ’80 zijn het best en werden geprezen. Echelons kreeg zelfs een Grammy nominatie voor het artwork. Bij de eerste 1.000 edities van die plaat zat een bos met graan (staat ook op de cover). Echter zijn ze na deze 2 platen vrij snel weggezakt door wisselende bandleden, zonde. Recent zijn er gelukkig wat vroege opnames en eerdere singles opnieuw uitgebracht.
Twee gasten uit Ierland die vooral instrumentale nummers maken, al is er ook een samenwerking met Beth Hirsch die de moeite waard is. Van het album Supermigration uit 2013 deze. De band heeft drie albums op zijn naam staaan. Ze hielden er in 2016, na het album Advancement, mee op
Japan, Punky glamrockers uit de 70’s. David Sylvian kwam, puur toevallig, minuten voor het eerste optreden op deze naam omdat ze nog geen definitieve bedacht hadden. Zou later heel veel invloed hebben op band en muziek, Japan werd naast bescheiden succes in Engeland eigenlijk vooral bekend in Nederland en Japan. Bassist Karn en zanger Sylvian kregen Japanse vrouwen, er zou veel samengewerkt worden met Japanse musici zoals Sakamoto en the Yello Magic Orchestra. Begonnen als gitaarband werden ze steeds meer een synthesizer gebaseerde band. Met dit nummer, geschreven samen met Giorgio Moroder en in co-productie met hem, maar liefst drie keer uitgebracht, brachten ze synthesizers en dance beats in de Engelse alternatieve scene op een moment dat New Order daar nog mee worstelde. Niet alleen daarmee waren ze grondleggers voor de Engelse jaren 80, de make up die Japan altijd al droeg werd ook de inspiratie voor het uiterlijk van de New Romantic movement met bands zoals A Flock of Seagulls, Spandau Ballet en natuurlijk Duran Duran, dat ook voor de vocalen ruimhartig leende van Japan’s David Sylvian. Op het moment dat hun muziekstijl en visuele stijl definitief doorbrak in 1982 gingen deze grondleggers uit elkaar, na 8 jaar ten onder aan muzikale koerswisselingen en persoonlijke spanningen.
Nadat ik me zojuist volledig te buiten ben gegaan aan een nummer van bijna 8 minuten, nu net als vorige week een dwergsterretje, een juweeltje van onder de 3 minuten. The Agnes Circle is een muziek project bestaande uit het duo Florian Voytek en Rachael Redfern. Opgericht in 2015 en gebaseerd in London, Florian en Rachael kennen elkaar -jawel- via email. Ik ken niet alle ins-and-outs, maar het nummer White Gate van het album Some Vague Disire is zeker het beluisteren waard.
Het eerste nummer op het eerste album van The Cure, geschreven door Robert Smith op zijn 16e, zijn vaders bier opdrinkend in de keuken op een verveelde zaterdagavond. De demo cassette van dit nummer belande op het bureau van Chris Parry, toen nog Polydor. Hij had Siouxsie en The Jam binnengehaald bij die platenmaatschappij, maar kreeg geen ruimte om The Sex Pistols of The Clash te tekenen van Polydor en wilde dus zijn eigen label beginnen. Na het horen van de demo bezocht hij een concert van The Cure in Londen, trok Smith achteraf een kroeg in en bood hem een platencontract aan als eerste act op zijn nog op te richten label. Samen zouden ze de eerste drie platen van The Cure opnemen. Parry bleef meer dan 10 jaar de manager van de band.
Vorige week spraken we over mijn voorliefde voor de grunt, dat ultiem mannelijke diep uit de maag opborrelende animale geluid dat bands als My Dying Bride en Draconian groot heeft gemaakt. Nou begrijp ik dat het een “acquired taste” is die niet iedereen ligt maar tegelijkertijd heb ik van jullie de vrijheid gekregen om -vooruit dan maar- één keer wat van mijn liefde te delen. Omdat ik toch altijd op zoek ben naar het compromis, heb ik een nummer uitgezocht waarbij de grunt echt functioneel genoemd kan worden. In deze cover van het Cure nummer Homesick voegt de grunt naar mijn mening echt iets toe. Waar het nummer tot een minuut of 3 het origineel redelijk dicht volgt, verandert daarna ineens de toon van het nummer en stijgt de intensiteit tot ongekende hoogte. De band Rosetta is van origine een trance metal band maar hier laten ze zien wat er voor moois kan gebeuren op het kruispunt van 2 muziekstromen. Even genieten van Rosetta met Homesick.
En ja, hier konden we natuurlijk niet om heen: vorige maand overleed op 73 jarige leeftijd Florian Schneider-Esleben, een van de oprichters van Kraftwerk. Hij was al tijdje weg bij de band, sinds 2008.
Darkthrone In The Shadow of the Horns Dit nummer komt van het legendarische album A Blaze in the Northern Sky uit 1991. Noorse black metal was, begin jaren ’90 enorm competitief. Moord onder bands, zelfmoord zanger van Mayhem en kerken die in brand gestoken werden (niet uit Duivelse overtuiging, maar uit verzet tegen de verdrukking van oud Noors geloof en rituelen door het Christendom). Tussen 1992 en 1996 zijn er tussen de 45 en 60 kerken in afgebrand door deze groepem. Dé documentaire over deze bijzondere scene staat op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=TMP7GPz7Gzo Ze droegen wel witte schmink, maar maakten echt geen grappen. Darkthrone is nog steeds actief, maar meer met “gewone” metal. Gylve Fenriz is toch wel het gezicht van Darkthrone. Grappig feitje: Hij werd hij in 2016 gemeenteraadslid van Kolbotn. Hij stelde zich kandidaat voor de grap, onder vermelding van de slogan “stem niet voor mij”. Dit met een foto waarbij hij zijn kat vasthield. Hij werd verkozen en werd voor twee jaar raadslid. Gylve Fenriz heeft ook een podcast, Radio Fenriz: https://open.spotify.com/show/1G6Q7To2O2MyTcCUBvVLW7?si=bBYSN5ecTBGsGiVZKqCdgA
The Infected 