Martin Dupont – Inside Out

Deze Franse groep komt voort uit de dampende resten van de Punk Scene in Marseille in 1982. Martin Dupont staat voor de alledaagse Franse man. Denk aan de Amerikaanse “John Doe” variant.

 Ze hebben veel live gigs gespeeld en o.a. in het voorprogramma gestaan van The Lotus Eaters en Siouxsie and the Banshees.

De initiele line-up was: Alain Seghir en zijn “Duponettes”: Brigitte Balian en Catherine Loy.

Alain en Catherine hadden een relatie, maar toen hij Brigitte ontmoette werd hij verliefd op haar en haar stem en kreeg een affaire. Later is hij teruggegaan naar Catherine, toen werd Alain verliefd op een Engels meisje en dat was de druppel voor Catherine die de band verliet. 2 maanden daarna trouwde Alain met Brigitte. Volg je het nog?

Hun muziek laat zich niet gemakkelijk classificeren en kan je omschrijven als “elektronisch met een twist. Hot Paradox is hun vierde en laatste album uit 1987. In 1987 is de band uit elkaar gegaan na 5 jaar en 4 albums samen. Ik vind het een meesterwerk en heb hem voor € 150 origineel gekocht op plaat een paar jaar terug. De perfecte balans tussen donker, en niet overdreven arty. Blijft fris en boeiend.

Yello – Domingo

Meier told the Dutch music magazine Vinyl in an interview in April 1985 the story behind “Domingo”, saying, “Domingo is a false preacher who, with a few sentences, is trying to impress the people there, and then the choir chants ‘Domingo, you showed us just nothing like no one before’.

It means ‘you didn’t show us anything either, it’s all nonsense what you said, but somehow you did it right’. Domingo de Santa Clara never actually existed. There was an Abraham a Sancta Clara, he was some religious fanatic. I don’t know where I got it from, but the name pleased me very much: Abraham a Sancta Clara. And since the name Domingo pleases me as well, I called him Domingo.”

Film:

Zodiac van David Fincher op Netflix, eind jaren ’60 vroege 70’s. Net als de serie Mindhunters van Fincher, ook op Netflix.

Zodiac, bekende seriemoordenaar die nooit gepakt is. Zeldzaam dat zo’n moordenaar correspondeert en contact zoekt met pers en politie. Alles klopt aan deze film, de sfeer, muziek, acteerwerk. Ja hij duurt wat lang, maar who cares met deze kwaliteit. Hij wordt hier 2x per jaar gekeken.

If Love is just a Word – Bleib Modern

Ik ben een groot liefhebber van lange nummers, zo vanaf een minuut of 8 wordt het eigenlijk pas interessant. Maar soms loop je ineens tegen een juweeltje op, een dwergsterretje van onder de 3 minuten. Dat is op zich al bijna een categorie waardig. Nowhere en Die Laughing van Therapy? Of Limbo van Fisher-Z, allemaal meesterwerkjes binnen de 3 minuten afgewerkt, van intro tot laatste akkoord. Het volgende nummer, If Love is just a Word van Bleib Modern is er ook zo één en misschien nog wel beetje specialer omdat in 2.49 alle kenmerken van de dark wave voorbijkomen: dark, romantic, and bleak, with an undertone of sorrow. Een stem uit de krochten van de hel omgeven door een baslijn die zo zouden voortkomen uit het instrument van Peter Hook.

Maar het betreft hier een Duitse band, Bleib Modern dus. In 2014 door Philipp Läufer opgestart als een soloproject, maar ondertussen een vijfkoppig ensemble geworden. Hadden we de vorige keer nog een wereldverbeteraar in Aux Animaux, Philipp kijkt iets anders tegen de zaken “I don’t care much about this planet to be honest. I won’t sing about any politics and I won’t even say anything about it as it doesn’t change anything.

Dat gezegd hebbende sluit ik me aan bij wat de Belgische site Damusic schreef na een concert een paar jaar geleden: Bleib Modern: dringend te ontdekken, indien u dit nog niet deed! If love is just a word

SNS – Small world

De Insta Outcast van de week is een nummer waar we alle drie héél erg enthousiast over zijn. En dat gebeurt lang niet altijd.

Dat is de verdienste van artiest SNS die niet alleen een geweldige dark synth song neerzet over en vanuit isolatie in lockdown, maar die ook nog eens in een fantastisch interview op deze site uitlegt hoe hij naar de wereld kijkt. Veplicht luisteren én lezen!

Security – Seam (album Arid Land – dor landschap)

Security is, of beter gezegd, was een Canadees duo uit Montréal Canada. Ik heb ze ontdekt op een van mijn internet reizen op zoek naar goede muziek. Ze hebben een vorm van donkere en depressing post-punk gecombineerd met industrial.Doet wellicht denken aan vroege Cocteau Twins en vroege Cranes.

Een hypnotiserende koude sfeer met kale ritmes en een soort droning vocalen.
5 minuten na deze vondst kwam ik er alleen achter dat ze vlak na deze plaat met 5 nummers al uit elkaar zijn gegaan. Gelukkig hebben we deze 5 nummers in ieder geval in analoge en digitale vorm op Spotify.

Hier vind je hun laatste nummer als download op Bandcamp.

GALAXIE 500 – Ceremony

Voor de rubriek “alle 13 dood” heb ik me vanavond toch even overgegeven aan een guilty pleasure, namelijk het kiezen van een cover. Ik noemde al eerder Peter Hook en inderdaad, zo kom ik toch ook vanavond weer uit bij Joy Division.

Nou weet ik niet of van de band Galaxy500 iedereen nog in leven is, maar dat gaat uiteraard niet op voor Ian Curtis. Die is op 18 mei 1980 overleden, iets te vroeg voor de 40-jarige sterfdag maar op 4 mei, ik dacht vooruit maar. Nou is het coveren van Joy Division niet per definitie verstandig. Zo is de versie van Love Will Tear Us Apart godbetert Fall Out Boy verschrikkelijk en over die van Paul Young (jawel, die van Come back and stay) heb ik nog steeds nachtmerries!

In het kader van deze rubriek wel relevant op te merken dat de vrouw van Paul, Stacey Smith op 52-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hersentumor. En zo heb ik hier dan toch nog de link kunnen leggen met maar liefst 2 doden. De versie van New Dawn Fades van Moby vind ik dan wel weer aardig en ook Dead Souls van Nine Inch Nails kan er wel mee door. En die staat dan weer op de soundtrack van de film The Crow, misschien interessant voor de filmrubriek van Goof.

Maar eerlijk is eerlijk, de versie van Ceremony door Galaxy 500 steekt er voor mij wel bovenuit. Die band heeft maar 2 jaar bestaan, van 1988 tot 1990 en de bassiste werd ook toen al vergeleken met, ja daar is ‘ie weer, Peter Hook.

EN VERDER